ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ » Η Βασιλεύουσα «

    «  Το καύχημα των ζώντων υπό την του ηλίου ανατολήν  »

Τρακόσες θρησκείες είχε το ρωμαϊκό κράτος . Όλες σβήσανε η μια ύστερα από την άλλη , και βασίλεψε ο χριστιανισμός. Μητρόπολη της νέας θρησκείας καταστάθηκε η Κωνσταντινούπολη , που την έχτισε ο Μέγας Κωνσταντίνος στο μέρος που ήτανε πρωτύτερα ένα χωριό το  αρχαίο Βυζάντιο. « Η Κωνσταντινούπολη έγινε παραμυθένια πολιτεία .Τη λέγανε «Βασιλεύουσαν Πόλιν», «Θεοφρούρητον» , «Το καύχημα των ζώντων υπό την του ηλίου ανατολήν» , κι άλλα πολλά ονόματα είχε η θαυμαστή αυτή πολιτεία .Όλος ο κόσμος γύριζε γύρω στην Κωνσταντινούπολη , όλοι οι άνθρωποι ονειρευόντανε να πάνε στη Πόλη. Εκτός από τους ντόπιους , έβλεπε κανένας μέσα σ’αυτή  την πολιτεία  λογής-λογής ανθρώπους από κάθε φυλή, Αρμένηδες, Βούλγαρους, Ρουμάνους ,Αφρικανούς, Ιταλιάνους, Ουγγαρέζους, Σπανιόλους , Γερμανούς , Σέρβους, Περσιάνους, Τούρκους, Αραπάδες, ως και Ιντιάνους, Μογγόλους, Κινέζους, ακόμα  κι αγριανθρώπους, από κείνους που  ζούνε  ως τα σήμερα  γυμνοί. Τα πλούτη της Πόλης  ήταν παραμυθένια, το ραχάτι κι η καλοπέραση  βρισκόντανε πλάγι  στα μοναστήρια και  στα ασκηταριά. Ο  κόσμος περνούσε  καλά τη ζωή του , φτήνια  μεγάλη σε όλα τα πράγματα .Δεν ήτανε σαν  άλλες μεγάλες πολιτείες , σαν τη Ρώμη , να πούμε , που κατοικούσανε άρχοντες  πλούσιοι τριγυρισμένοι  από φτωχολογιά  που ζούσε σαν τα ζώα, αλλά οι περισσότεροι Κωνσταντινουπολίτες  ήτανε μαστόροι, τεχνίτες που κάνανε κάθε λογής πράγμα. Ο,τι να ζητούσες το’βρισκες καμωμένο τέλεια .Ο,τι κάνανε οι τεχνίτες της Πόλης  ήτανε το πιο μαστορικό  που μπορούσε να γίνει , από τα χτίρια, από τα ψηφιά , τις ζωγραφιές, τα σκαλίσματα, τα βιβλία τα γραμμένα με το χέρι , τα χρυσαφικά, τ’ασημικά ,τα μπρούντζα, ίσαμε τα παπούτσια , τα μαχαίρια , τα ρούχα, τα καράβια, τ’άρματα, τα φαγητά, τα γλυκίσματα,  τα ροδοστάματα, τα πιοτά,  όλα όσα  μπορεί να βάνει  κανένας με το νου του . Σε κάθε άλλη πολιτεία  είτε έθνος,  από όσα πράγματα γίνουνται  με το χέρι του ανθρώπου , άλλα είναι έμορφα κι άλλα άτεχνα. Στο Βυζάντιο όλα ήτανε καμωμένα  με λεπτή καλαισθησία  και με σιγουριά , ακόμη και τα πιο τιποτένια πράγματα  όπως τα βλέπουμε σήμερα στα μουσεία . Τίποτα δεν ήτανε άνοστο η προχειροφτιαγμένο . Θαρρείς πως όλα ήτανε καμωμένα  για να υπάρχουνε μέχρι τη συντέλεια του κόσμου . Αυτή η αιωνιότητα  και η σιγουριά  έβγαινε  από το θρησκευτικό  ορθόδοξο πνεύμα , που τα έντυνε όλα με μια στολή αφθαρσίας . Γι’ αυτό δεν αλλάζανε εύκολα  και γρήγορα τα σχέδια  στο κάθε πράγμα  ,αλλά αργά και συλλογισμένα. Απ’αυτό  πήρανε και παίρνουνε αφορμή κάποιοι  κουφιοκέφαλοι  και ρηχοί  άνθρωποι,  και λένε πως το Βυζάντιο  καρφώθηκε ακίνητο , και πως δεν προόδεψε τάχα ,εννοώντας πως είναι πρόοδος η μόδα και η κάθε ανοησία .Βέβαια το Βυζάντιο δεν άλλαζε όψη κάθε τόσο , σαν τον σημερινό χαμαιλέοντα , που τον λένε μοντέρνο  πολιτισμό , και γι’αυτό πρέπει να το κατηγοράνε , όπως θα κατηγορούσε κανείς  κάποιον που έχει δυνατό χαρακτήρα  και δεν γυρίζει από δώ  κι από κει σαν ανεμόμυλος. Για πολλούς , το να’ναι κανένας σοβαρός  και τίμιος είναι ενοχλητικό κατά την ιδέα τους, πρέπει να γίνεται και κάπου-κάπου  άτιμος και ανόητος, για ποικιλία. Το Βυζάντιο είχε χαραχτήρα  βαθύ και σοβαρό, κι όποιος  έχει χαραχτήρα  τέτοιον , αυτός το καταλαβαίνει . Τέλος !! Στα καλά χρόνια , το παλάτι είχε μέσα ως είκοσι πέντε χιλιάδες παλατιανούς .Οι αγορές και τα λιμάνια μερμηγκιάζανε  από κόσμο  αξέγνοιαστον και  καλοπερασμένον. Ωστόσο , πολλοί μπουχτίζανε  από την καλοπέραση και παγαίνανε στα βουνά  και γινόντανε ασκητάδες , από τον βασιλέα ίσαμε τον καρβουνιάρη. Όλοι τους νιώθανε  τη ματαιότητα του κόσμου , ζώντας  μέσα  σε μια τέτοια  αρχοντοπολιτεία. Όσοι ξένοι πηγαίνανε στη Πόλη , φαινόντανε  πως ήτανε βάρβαροι , αγροίκοι, κι ανοίγανε  το στόμα τους και χαζεύανε. Ένας Άραβας που πήγε να σεργιανίσει την Πόλη πριν από τα 1200, ο Χασάν Αλή ελ Χερεβί ,  σάστισε από το μεγαλείο της , και δεν γνώριζε πώς να ιστορίσει  όσα είδε , κι αφού γράφει  πως είναι παράδεισος η Κωνσταντινούπολη , λέγει : « Αλλάχ, κάνε, με τη χάρη σου  και με τη δόξα σου , να γίνει αυτή η πολιτεία  μητρόπολη του Ισλάμ!!» Ύστερα από διακόσια  πενήντα  χρονιά  βγήκε  αληθινή  η  ευχή  του.