Περιδιαβαίνοντας τους μαχαλάδες της Κωνσταντινούπολης

\

32 ώρες……. ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΟΛΙΝ

*  Το κείμενο έγραψε ο δάσκαλος  Άλκης Οικονομίδης για το Site του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Νομού  Καβάλας

     ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ : Στάθης  Χαρπαντίδης

Μοιάζει με ιεροσυλία, η σκέψη και μόνο να αναφερθώ, με δυο αράδες, για μια πόλη 15 εκατομμυρίων ανθρώπων, χιλιάδων στρεμμάτων και 27 αιώνων ζωής, που την έζησα ελάχιστες ώρες και σε ένα μόνο τμήμα της έκτασής της. Τη στιγμή μάλιστα που με ένα κλικ ο καθένας μπορεί να έχει όποιες πληροφορίες, εικόνες ή video θελήσει. Το διακινδυνεύω όμως, αρκούμενος σ’ αυτά που με συγκίνησαν με την πρώτη ματιά όπως λένε.  Έπρεπε να περάσω τα 50, για να ζυγίσω αλλιώς την πιθανότητα να επισκεφτώ κάποτε την Πόλη. Ήμουν από αυτούς, που ανέκαθεν έλεγα, πως μόνο ΤΟΤΕ θα ‘πρεπε να την επισκεφτώ, σε καμιά άλλη περίπτωση. Στη μεταστροφή μου αυτή, δεν με επηρέασε κανείς, εκτός ίσως –ενδόμυχα- από την ωμή αλήθεια πως… τα χρόνια περνάνε, τα περιθώρια στενεύουν. Η ανακοίνωση του Συλλόγου Δασκάλων Καβάλας αρχές Φεβρουαρίου για τη συγκεκριμένη εκδρομή 3 & 4 Μαρτίου 2012, με ήρθε κουτί. Η τιμή, μου φάνηκε προσιτή. Η ασθένεια ενός συγγενή μου παρ’ ολίγο να ματαιώσει τη συμμετοχή μου αλλά τελικά όλα πήγαν καλά. Συμμετείχαμε η κόρη μας, η γυναίκα μου κι εγώ. Και δεν το μετανιώσαμε καθόλου, αντιθέτως.  Για την επίσκεψη σε μια πόλη με τέτοια βαρύνουσα ιστορία και φορτωμένη πολιτισμό, ξεκίνησα, πιστέψτε με, χωρίς αναστολές, «χαλαρός και ανοιχτός», δείχνοντας απόλυτη εμπιστοσύνη στους δύο παράγοντες που είναι καθοριστικοί για να πετύχει μια εκδρομή: τον οδηγό και τον ξεναγό. Και είχα απόλυτο δίκαιο. Ο μεν οδηγός, ο κ Αλέξανδρος Ξανθόπουλος- πρακτορείο ΓΑΙΟΡΑΜΑ, γνώριζε την Πόλη καλύτερα από την Καβάλα, αφού κατάφερε αν και Σάββατο «να μην μας πιάσει φανάρι». Για πότε φτάσαμε χωρίς μποτιλιάρισμα στο ξενοδοχείο, 100μ από την κεντρικότατη πλατεία Ταξίμ στο Πέρα και πότε μας κατέβασε στην καρδιά της τουριστικής Πόλης, δεν πήραμε χαμπάρι. Σαν να περνούσε ποδήλατο από το σαββατιάτικο παζάρι στην Καβάλα. Για τέτοια… καθυστέρηση μιλάμε. Σε όλα του σωστός.
Εκεί όμως που σταθήκαμε ιδιαίτερα τυχεροί ήταν στην υποστηρικτική ξενάγηση της εκδρομής από τον ξεναγό. Πρόκειται για το Σχολικό Σύμβουλο της Α’ περιφέρειας Καβάλας, το συνάδελφο κ Διαλεκτόπουλο Θανάση, που συμμετείχε στην εκδρομή και οικεία βουλήσει και πρωτοβουλία, προσφέρθηκε αμισθί να μας ξεναγήσει αυτός, παρ’ όλο που το Πρακτορείο διέθεσε μια συμπαθέστατη Τουρκάλα, ελληνοσπουδαγμένη στην Άγκυρα ξεναγό. Οι ξεναγήσεις σε τόσο τουριστικά μέρη είναι κλασικές, επαγγελματικά στεγνές και «οριζόντιες» χωρίς να ξεφεύγουν από την πεπατημένη.  Εμείς όμως απολαύσαμε μια ξενάγηση ενδελεχή, πλούσια, εμπεριστατωμένη, πλουραλιστική, κατανοητή, σαφή, πολυεπίπεδη. Κοντολογίς, ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΗ. Βαθύτατα γνώστης και μελετητής της ιστορίας της Πόλης, ευρυμαθής και πολυσχιδής ο συνάδελφος- ξεναγός μας, αφειδώλευτα μας μεταλαμπάδευσε όσα του επέτρεπε ο χρόνος που διέθετε. Θερμά και από καρδιάς τον ευχαριστούμε.

Ιππόδρομος, Αγια-Σοφιά, Κιστέρνα, Μίλλιον, Στύλος Κωνσταντίνου, Παζάρι, Φανάρι- Πατριαρχείο, Παναγία Βλαχερνών, Μονή Χώρας, Μπαλουκλί- Ζωοδόχου Πηγής, Τείχη Θεοδοσίου τα κυριότερα μέρη της ολιγόωρης περιήγησής μας (32 μόλις ώρες μείναμε στην Πόλη) που άλλοι επισκέπτες χρειάζονται 3 ή 4 μέρες να περιδιαβούν.  Τολμώ να πω πως η δική μας ξενάγηση με επηρέασε πολύ να βλέπω πια την Πόλη ως πόλη Μας, αφού η ελληνικότητά της αναδύεται σχεδόν από παντού. Το ταξίδι αυτό μ’ έκανε να νιώσω περήφανος που είμαι Έλληνας και Ορθόδοξος Χριστιανός. Το «κατά ριπάς» βομβαρδισμένο θυμικό μου, αυτές τις 32 ώρες, από παραστάσεις, εικόνες, γεύσεις, ακούσματα ή μυρωδιές, δύσκολα θα με εμποδίσει την επόμενη φορά να δραπετεύσω ξανά στην Πόλη, που η ανεξήγητη μαγεία της σε τραβάει κοντά της να την γνωρίσεις καλύτερα. Και το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους.

Δεν θα ξεχάσω :

1) Κυριακή κατά τις 10 το πρωί, έξω από το Φανάρι ‘’με κόλλησε’’ ένας λούστρος καθώς μαζευόμαστε για να μπούμε στο λεωφορείο. Εγώ αρνήθηκα. Ζήτησε τσιγάρο. Του έδωσα δυο κι έκανα ν’ ανέβω. Με το ζόρι με κατέβασε από τα σκαλιά και μου έβαψε τα παπούτσια, έτσι. Φιλότιμοι κι αυτοί!

2) Τελευταία ψώνια πριν την αναχώρησή μας, κατεβαίνοντας από την πλατεία Ταξίμ το μεγάλο πεζόδρομο προς τα κάτω, στο δεξί μας χέρι, σ’ ένα αρωματοπωλείο μας εξυπηρετούν τρία νεαρά παιδιά ο ένας εκ των οποίων υπάλληλος, μιλά καλούτσικα τα ελληνικά. Πάνω στα παζάρια τον ρωτάω αν δυσκολεύτηκε πολύ να τα μάθει. «Οι γιαγιάδες Ελληνίδες» απάντησε. «Ε, τότε, αφού είσαι Έλληνας, πρέπει να μάθεις να τα μιλάς καλύτερα» του είπα. Τι το ‘θελα; Οι άλλοι δύο του μαγαζιού με κοίταζαν από πάνω ως κάτω κι αυτός δεν μας έκοψε ούτε μια λίρα. Τυχαίο;

3) Η κόρη μας, η γυναίκα μου κι εγώ βρισκόμαστε σε ένα μαγαζί με ναργιλέδες μέσα στο παζάρι των 4.000 καταστημάτων, Σάββατο κατά τις 4 το απόγευμα. Εντελώς τυχαία σκαλώσαμε εκεί, το παλικάρι που το έχει γύρω στα 30-35, ομιλητικός με πολύ καλά και στρωτά Αγγλικά, μας εξυπηρετεί άψογα. Αφού συμφωνούμε στην αγορά, γίνονται τα απαραίτητα παζάρια και καθώς τυλίγει τα πράγματά μας η κουβέντα, μιας και δεν έχει άλλους πελάτες, αρχίζει και ανοίγει. Έχει κασκόλ της Φενέρ-μπαχτσέ, τον πειράζω, είμαι λέει και ΑΕΚ από ελληνικές ομάδες γιατί έχει το Κ στο τέλος- «ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ» μας προφέρει επί λέξει. Το πρώτο σοκ. Από τις ομάδες και άλλα θέματα, κάποια στιγμή μας ρωτάει αν πιστεύουμε στο Θεό. Ναι του λέμε. Κι εγώ, μας λέει, πιστεύω και από μικρό μου άρεσε πολύ το όνομα Σταύρος. Και καθώς το λέει αυτό, μας βγάζει από την τσέπη του παντελονιού του και μας δείχνει ΕΝΑΝ ΣΤΑΥΡΟ και μας λέει: έχω κι αυτόν πάντα μαζί μου, να με φυλάει. Και με αστραπιαία κίνηση τον ξαναβάζει στη θέση του, μην τον δει κανένα μάτι. Βάλε βγάλε το χέρι στην τσέπη, ούτε 5 δευτερόλεπτα. Ανατρίχιασα. Κρυπτοχριστιανός;

Το ταξίδι μας με αριθμούς :
*Στις 1:30πμ του Σαββάτου 3/3/2012 αναχωρήσαμε από την πλατεία Δημαρχίας. Στις 11:30μμ την Κυριακή 4/3/2012 επιστρέψαμε. 46 ώρες «μεικτή» εκδρομή.
*Στις 9πμ του Σαββάτου αντικρίσαμε τις πρώτες πολυκατοικίες της Πόλης. Στις 5μμ της Κυριακής, 32 ώρες μετά, τις αφήσαμε πίσω μας.
*46-32=14 ώρες κάναμε: στο ταξίδι πάνε-έλα, για στάσεις, τελωνεία, duty-free.
*Το 1€ το άλλαζες με 2,3 τουρκικές λίρες στα ανταλλακτήρια. Χοντρικά υπολογίζαμε ό,τι θέλαμε να αγοράσουμε δια δύο ενώ επί δύο όσα ευρώ θέλαμε να κάνουμε λίρες.
*37 άτομα ταξιδέψαμε στην Πόλη, αφού ο ιός της γρίπης κράτησε στην Καβάλα τελευταία στιγμή 7-8 συναδέλφους.
*Αυστηροί και άτεγκτοι στο θέμα της απαγόρευσης καπνίσματος σε κλειστούς χώρους οι Τούρκοι και μπράβο τους: 69 λίρες το πρόστιμο για τον παραβάτη πελάτη, 2.000 λίρες για τον ιδιοκτήτη του καταστήματος.
*12 λίρες δίνεις για να ρουφήξεις ναργιλέ σε ειδικά ναργιλοκαφενεία, όπου όμως απαγορεύεται να καπνίσεις τσιγάρο. Οξύμωρο;
*Με εισιτήριο μπήκαμε: Αγια-Σοφιά (25 λίρες/άτομο), Κιστέρνα (15 λίρες) και Μονή Χώρας (10 λίρες).
*75€ το άτομο κόστιζαν το ταξίδι και το ξενοδοχείο (μια βραδιά και δύο πρωινά).
*4.000 μαγαζιά περιλαμβάνει το Μεγάλο Παζάρι (Kapalicarsi).
*5.000.000 τουρίστες το χρόνο επισκέπτονται την Αγια-Σοφιά, αναδεικνύοντάς την σε ένα από τα 3 πιο τουριστικά μέρη στον κόσμο.
*420χμ περίπου, η απόσταση Καβάλα- Πόλη.

Μ’ έκαναν εντύπωση :
*Στην είσοδο της Πόλης από Ελλάδα, στα πρανή των λεωφόρων δεξιά κι αριστερά, οι πρασιές ήταν εμφανώς περιποιημένες με φρεσκοκλαδεμένες τριανταφυλλιές και κοντοκουρεμένο γρασίδι χωρίς ΚΑΝΕΝΑ σκουπίδι. Και μιλάμε για χιλιόμετρα πολλά.
*Μπλοκ πανομοιότυπων πολυώροφων πολυκατοικιών χτίζονται στη δυτική είσοδο της Πόλης, καθώς έρχεσαι από Καβάλα δηλαδή.
*Πολλές τούρκικες σημαίες, μεγάλες και μικρές, παντού, ώστε σε κάποια να σκαλώνει πάντα το μάτι σου.
*Λεωφορεία, τραμ, μετρό με πυκνά δρομολόγια σε πάνε παντού.
*Στα περίχωρα της πόλης λειτουργούν κλειστές λεωφορειολωρίδες για γρήγορη μεταφορά.
*Καμιά πινακίδα δεν είναι σε άλλη γλώσσα πλην της τουρκικής. Το ίδιο και στην οδοσήμανση. Χαρακτηριστικά, πουθενά στην επιστροφή δεν νιώθεις ότι πας προς Ελλάδα, αλλά μόνο Ανδριανούπολη- Edirne. Λίγα χιλιόμετρα πριν τα σύνορα εμφανίζεται ένα όλο κι όλο Yunanistan κι αυτό είναι όλο.
*Δεν είδα κανέναν τοίχο γραμμένο με συνθήματα!
*Κανόνας απαράβατος: όλα παζαρεύονται, ειδικά όσα πωλούνται υπαίθρια. Προσωπικά αν δεν τα κατάφερνα στο 50% της αρχικής τιμής τουλάχιστον, ένιωθα αποτυχημένος αγοραστής.
*Ελληνικά για να συνεννοηθείς έστω στα βασικά, μιλούσαν οι 8 στους 10 Τούρκοι που ήρθαμε σε επαφή, στα μέρη της ιστορικής Πόλης.
*Κυριακή κατά τις 2 το μεσημέρι, τύχαμε μια διαδήλωση στο μεγάλο πεζόδρομο-αγορά Istiklar που ανεβαίνει στην πλατεία Ταξίμ. Καναδυό που ρώτησα «τι διαδηλώνουν» πήρα αόριστες απαντήσεις. Ο φόβος φυλάει τα έρμα;
*Κακός ο καιρός το Σάββατο με κρύο και συνεχή βροχή, δυσκόλευε όλους μας να χαρούμε τα μνημεία. Την ίδια ώρα μαθαίναμε πως στην Καβάλα ήτανε χαρά Θεού. Την Κυριακή όμως, ο καιρός ήταν χάρμα, ταμάμ!
*«Τσιμπούρια» όπου πας οι μικροπωλητές με τα μισοελληνικά τους. Δέχονται και ευρώ, φυσικά.
*Σάββατο κατά τις 5μμ, μες στο Παζάρι με τα χιλιάδες μαγαζιά και τους χιλιάδες επισκέπτες, πίνουμε ένα τσάι με τον ξεναγό σε ένα καφενεδάκι. Ξαφνικά, γεια σου Θανάση ο ένας, τι κάνεις ο άλλος. Τι είχε συμβεί; Ήταν ένα γκρουπ από τη Θάσο, την ιδιαίτερη πατρίδα του Συμβούλου, για τους Α’ χαιρετισμούς που ήταν την προηγούμενη και τυχαία συναντήθηκαν. Μικρός που είναι ο κόσμος!