Η Κωνσταντινούπολη απο ψηλά !!!!!

Η Κωνσταντινούπολη   απλωμένη ……στα πόδια του επισκέπτη  , όπως φαίνεται   από τη βεράντα  ενός ιστορικού κτιρίου της Βασιλεύουσας   τον  Πύργο του Γαλατά  .

 

 

                                Απολαύστε την Πόλη αφ’ υψηλού !!!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Μουτζουρωμένο το γυαλί…

Οδοιπορικό στις…….. χαμένες Πατρίδες

*  Το κείμενο έγραψε ο δάσκαλος  Άλκης Οικονομίδης  για το Site του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Νομού  Καβάλας  τον Δεκέμβριο  του 2012

«ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ»

1η μέρα: Παρασκευή 16/11/2012: Αναχωρήσαμε στις 12:30μμ. Στις 7μμ πήραμε το φέρι από τη Μάδυτο (τουρκ: Ετσέαμπατ) και σε μισή ώρα πατήσαμε Ασία (Τσανάκκαλε). Στις 10μμ, φτάσαμε στο ξενοδοχείο GRAND HOTEL TEMIZEL, στο Sarimsakli, 10χμ έξω από το Αϊβαλί.
2η μέρα: Σάββατο 17/11/2012: Στην αρχαία Πέργαμο ξεναγηθήκαμε 9:30πμ- 11:30πμ. Στη Σμύρνη βρεθήκαμε από τις 1μμ ως τις 5:30μμ. Μετά το δείπνο στο ξενοδοχείο, ζητήσαμε και δεν μας αρνήθηκε ο οδηγός, μια εκτός προγράμματος βραδινή έξοδο στο Αϊβαλί (10μμ-12μεσάνυχτα)
3ημέρα: Κυριακή 18/11/2012: Γυρίσαμε το Αϊβαλί από τις 9πμ ως τις 10:30πμ. Σε ένα τεταρτάκι βρεθήκαμε στο δεύτερο από τα Μοσχονήσια που το ζήσαμε μία ώρα (10:45πμ με 11:45πμ). Στον αρχαιολογικό χώρο της Τροίας ξεναγηθήκαμε από τις 2μμ ως τις 3:30μμ. Πήραμε το φέρι των 4μμ από το Τσανάκκαλε για Μάδυτο. Επιστρέψαμε στην Καβάλα στις 11μμ.

«…ΤΙ ΝΑ ΘΥΜΗΘΩ, ΤΙ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ…»

*Δυσκολεύομαι να δαμάσω το συναίσθημα και να αναφερθώ με ψυχρή λογική στο τριήμερο 16,17,18 Νοεμβρίου 2012 που βρεθήκαμε στα παράλια της Μικράς Ασίας. Όποιος επισκέφτηκε τα μέρη αυτά, Σμύρνη, Αϊβαλί, Πέργαμο, Μοσχονήσια, Τροία καταλαβαίνει. Την εκδρομή οργάνωσε ο αγαπητός συνάδελφος Θανάσης Διαλεκτόπουλος, Σχολικός Σύμβουλος και διδάκτορας Βυζαντινολογίας. Τον ευχαριστούμε για την ευκαιρία που μας έδωσε. Συνταξιδιώτες 34 άτομα, οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί της Καβάλας, κάποιοι συνοδευόμενοι από συγγενείς και φίλους. Όλοι λίγο-πολύ γνωριζόμαστε, τηρήσαμε το πρόγραμμα, δεν υπήρξαν διαφωνίες σε όσες αλλαγές του προέκυπταν, η παρέα έδεσε, βοήθησε και ο καλός καιρός, κύλησε όμορφα η εκδρομή. Η «εκδρομή» μας εκτός από, φυσικά, ψυχαγωγική ήταν επωφελέστατη και για τον εκπαιδευτικό, επιμορφωτικό και ιστορικό της χαρακτήρα. Στο γεμάτο παραστάσεις τριήμερο, παρασυρθήκαμε αναπόφευκτα συναισθηματικά αφού βοούν όλα τα μέρη που επισκεφτήκαμε και μαρτυρούν Ελλάδα. Από παιδί, να εξομολογηθώ, πονάει η ψυχή μου όταν διαβάζω για τη Μικρά Ασία. Τα ταξίδια αυτά, το Μάρτιο στην Πόλη πάλι με τον κ Διαλεκτόπουλο και το Νοέμβριο στα Παράλια, με βοήθησαν να λιγοστέψει ο πόνος.

*Ενός κακού μύρια έπονται. Έτσι λέει η παροιμία, αλλά δεν είναι έτσι πάντα. Αν και ξεκίνησε η εκδρομή μας με ατυχίες, αυτές τελικά δεν επηρέασαν την έκβασή της: μια συνάδελφος δεν πήρε την ταυτότητα μαζί της και κατέβηκε, αναγκαστικά, στα ελληνικά σύνορα. Μαζί της επέστρεψε και η φίλη που συνταξίδευε μαζί της. «Η κρίση ταυτότητας» μας χτύπησε λίγο αργότερα πάλι γιατί οι Τούρκοι τελωνειακοί αυτή τη φορά, μας επέστρεψαν μια ταυτότητα λιγότερη, από λάθος τους. Ώσπου να εξακριβωθεί όμως το λάθος, χάσαμε χρόνο και για λίγο… τη διάθεσή μας. Ευτυχώς, για λίγο.

*Περνώντας τον Έβρο, στα 25 χιλιόμετρα στο δρόμο προς την Πόλη, συναντάμε την Κεσσάνη. Εκεί στρίψαμε δεξιά για να κατεβούμε στο τέλος της χερσονήσου, στη Μάδυτο, για το καράβι προς Τσανάκκαλε. Το πορθμείο είναι ανοιχτό όλο το 24ωρο και «το πέρασμα» Ευρώπη- Ασία διαρκεί 25-30 λεπτά. Από την Κεσσάνη ως το Αϊβαλί ο δρόμος είναι, πλην μερικών τμημάτων, στενός, όχι αυτοκινητόδρομος και σε κάποια σημεία επικίνδυνος, θυμίζει έντονα τον παλιό δρόμο Καβάλας- Θεσσαλονίκης. Όμως το κακό οδικό δίκτυο αντισταθμίζει πλήρως η υπέροχη θέα στη θάλασσα ή τους απέραντους ελαιώνες.

*Παραθαλάσσιο, μακριά από κατοικημένη περιοχή, πολύ μεγάλο το ξενοδοχείο, πολυώροφο και με πολλά δωμάτια, αν και μέσα Νοεμβρίου είχε κίνηση. Ιδιαίτερα το Σάββατο βράδυ, τα παρκαρισμένα λεωφορεία από Ευρώπη και Ασία, τέτοια εποχή μόνον ομαδικός τουρισμός παρατηρείται, ήταν πάμπολλα. Μεγάλη ποικιλία στο πρωινό και το δείπνο. Ικανοποιητικό σέρβις. Εν ολίγοις, υποδειγματικός τουρισμός από τους Τούρκους σε αμιγώς… ελληνικά μνημεία ή ιστορικούς τόπους!

*Πολύ καλός γνώστης και χειριστής της ελληνικής γλώσσας, ο ελληνοσπουδαγμένος στο Αριστοτέλειο, ξεναγός του πρακτορείου κ.Μουράτ. Τον ζήλεψα για το λόγο αυτό, αρκετές στιγμές. Άριστος κάτοχος της ιστορίας, ακροβατούσε χρησιμοποιώντας λέξεις ή φράσεις ήπιες και όχι παρεξηγήσιμες όταν αναφερόταν σε γεγονότα ή θέματα ιδιαίτερα για μας τους Έλληνες. Είμαι βέβαιος, πως θα τα έλεγε διαφορετικά σε ένα γρουπ χωρίς Έλληνες. Πανέξυπνος και παμπόνηρος ταυτόχρονα. «Κατέβασε το διακόπτη» εξ αρχής, αρνούμενος κάθετα στον κ Διαλεκτόπουλο Θανάση, να έχει λόγο στην ξενάγηση, που αρκετοί από εμάς πιστεύαμε πως αυτός θα είναι ουσιαστικά ο ξεναγός. Έτσι είχε συμβεί τον περασμένο Μάρτιο στην Πόλη. Υπήρξε προσποιητά ευγενής μαζί μας και άφηνε χατιρικά κάποια πεντάλεπτα να μας μιλήσει ιδιαιτέρως ο κ.Θανάσης που προφανώς και δεν μας είπε όσα ήθελε να μας πει. Χαρακτηριστικό της προσποίησής του το εξής περιστατικό: βρισκόμαστε στα Μοσχονήσια, μόλις έχουμε τελειώσει την ξενάγηση στο Ναό του Ταξιάρχη και μας μένει περίπου μισή ώρα πια, ελεύθερη για να πιούμε έναν καφέ πριν αναχωρήσουμε. Δίπλα στην εκκλησία του Ταξιάρχη, έχουμε μαζευτεί μια παρέα 15 ατόμων γύρω από τη γιαγιά Ζεχρά και την χαιρόμαστε. Ξέροντας, ασφαλώς, περί τίνος πρόκειται ο Τούρκος ξεναγός, φωνάζει από μακριά «πάμε παρακαλώ» για να εισπράξει μια αυθόρμητη, ωραία και λίγο…σόκιν απάντηση από τη γιαγιά. «Εξ όνυχος τον λέοντα» κρίνοντας τον κ Μουράτ, δεν θα μου ‘λειπε την άλλη φορά. Αντιθέτως.

*Ράγισαν καρδιές στα Μοσχονήσια με την 80χρονη γιαγιά Ζεχρά. Μας υποδέχτηκε με χαμόγελο, μας μίλησε ζεστά με μαντινάδες, μας είπε τα παράπονά της, τον καημό της: δεν έχει ποτέ της πάει στην Κρήτη απ’ όπου ήρθαν οι δικοί της και δύσκολα να πάει πια. Της πήραν, χωρίς λόγο, τα κλειδιά της εκκλησίας του Ταξιάρχη, που είναι δίπλα στο σπίτι της και την οποία έδειχνε και ξεναγούσε για 26 χρόνια, στους επισκέπτες που έρχονταν στο νησί. Τώρα ανακαινίζεται για να γίνει Μουσείο! Παιδιά και εγγόνια της γιαγιάς αυτής με την υπέροχη αύρα, μιλούν τα ελληνικά. Αυτή η γυναίκα κάτι μου λέει πως το καντηλάκι της το καίει μυστικά και το Σταυρό της τον φυλάει μαζί με την αγάπη της για την Ελλάδα. Ντράπηκα που άργησα τόσα χρόνια «να την συναντήσω».

*Για τον οδηγό κ Αλέκο Ξανθόπουλο και το πρακτορείο «Γαιόραμα» έχουμε μόνον καλά λόγια να πούμε. Εξάλλου και η εκδρομή μαζί του, φέτος στην Πόλη, ήταν μια παρακαταθήκη! Το μοναδικό ίσως λάθος του ήταν η επιλογή του να πάρουμε το φέρι των 4μμ για Μάδυτο. Ναι μεν αυτό έλεγε το πρόγραμμα αλλά άξιζε μια ‘’παρασπονδία’’ ένα γκρουπ που ήταν τρεις μέρες άψογο. Εξάλλου τα εκτός προγράμματος, ομορφαίνουν μια εκδρομή. Φταίξαμε κι εμείς όμως που δεν του το ζητήσαμε καθαρά. Οι περισσότεροι θέλαμε να παραμείνουμε στο Τσανάκκαλε και για να σεργιανίσουμε λίγο στην παραλία και για να φάμε. Ήταν και μια ώρα που ο ήλιος βασίλευε γλυκά και έδινε ένα ιδιαίτερο φως στην πόλη. Το Τσανάκκαλε, φαινόταν μεγάλο και ζωντανό, ίσως μας έδινε κι άλλες παραστάσεις ενώ αντίθετα η Μάδυτος, είναι ένα σκέτο λιμάνι- πέρασμα με μηδέν ζωή. Κάτι σαν την Κεραμωτή να πούμε: όλοι πάνε εκεί για να περάσουν Θάσο!

*«Ζημιά» για τους φωτογράφους, ερασιτέχνες ή επαγγελματίες, ο περίπατος στο Αϊβαλί και τα Μοσχονήσια, δυο μέρη που δεν τα άλλαξε ο χρόνος, μοσχοβολάν Ελλάδα παντού και κρύβουν άπειρους πειρασμούς να φέρει κανείς «το φακό στο μάτι» και να ξοδέψει μπόλικα φιλμ: σπίτια, αρχοντικά, κήποι, δρομάκια, εκκλησιές, μπαξέδες, λουλούδια, πρόσωπα, τοπία. Αν βοηθάει δε κι ο ήλιος όπως σ’ εμάς …

*Και λίγα «για τον παρά»: 120€ το άτομο κόστος εκδρομής, με πρωινό, ημιδιατροφή, πορθμεία και ξεναγό πληρωμένα. Εξτρά πληρώσαμε από 15 τούρκικες λίρες για τον αρχαιολογικό χώρο της Περγάμου και άλλες τόσες για την Τροία. Το 1€ το ανταλλάξαμε με 2,2 λίρες περίπου. Το ευλογημένο «σιμίτι» το βρήκαμε στη Σμύρνη χωρίς…διατίμηση: ακριβότερα στην αποβάθρα (1 λίρα) αλλά σε άλλες όχι πολυσύχναστες πιάτσες 70 ή ακόμη και 60 λεπτά της λίρας. Παντού στην αγορά μπορούσες να απολαύσεις με 2-3 λίρες ένα ποτήρι φρεσκοστυμμένο χυμό ροδιού, άγνωστη συνήθεια σε μας. Οι τιμές σε υπαίθρια καφέ, λίγο πολύ…ελληνικές! Με ομάδα της Άγκυρας έπαιζε η ομάδα ποδοσφαίρου της Σμύρνης, πρωτάθλημα Β’ Εθνικής, το μεσημέρι της 17/11/2012. Τιμές εισιτηρίων 10, 20 και 30 τ. λίρες. Σκορ 1-1!

«ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ ΕΔΩΣΑΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ»

*Μιλούσα όπου και να βρέθηκα ελληνικά. Σχεδόν όλοι, μας απαντούσαν ελληνικά ή τουλάχιστον μας καταλάβαιναν. Σε τουριστικές περιοχές βρισκόμαστε! Κι αν κάποιοι δεν μας απαντούσαν ελληνικά, φαινόταν πως μας καταλάβαιναν αλλά δεν ήθελαν να μην μιλήσουν τούρκικα. Αυτήν την εντύπωση αποκόμισα. Στα Μοσχονήσια και τ’ Αϊβαλί πάντως, πολλοί ηλικιωμένοι τα γνωρίζουν και τα μιλάνε.

*Βρισκόμαστε στον ελεύθερο χρόνο μας, μια παρέα τεσσάρων ατόμων στο παζάρι της Σμύρνης, Σάββατο απόγευμα. Στενός πολύ ο δρόμος, σοκάκι, πάρα πολύς κι ο κόσμος που ανεβοκατέβαινε. Για να μην χαθούμε, κυριολεκτικά κρατιόμαστε χέρι-χέρι. Σε κάποιο μαγαζί με ρούχα, ο ιδιοκτήτης κατάλαβε τι του ζητήσαμε και προσπαθούσε να μας εξηγήσει με τα κουτσοελληνικά του, να μας εξυπηρετήσει. Τη στιγμή εκείνη ένας περαστικός άκουσε, στάθηκε λίγο, εξήγησε στα τούρκικα τον μαγαζάτορα τι θέλαμε και ακολούθως εξήγησε σε άπταιστα ελληνικά και εμάς τι ήθελε κι εκείνος. Η επωδός; Έσπευσε να χαθεί μες στο πλήθος δίνοντάς μας και την ευχή «ο Θεός μαζί σας». Ο τρόπος που μας ευχήθηκε, η ματιά του, η σπουδή του να φύγει, πρόδιδαν πολλά…

*Βράδυ Σαββάτου, στο Αϊβαλί, μια παρέα 6-7 συναδέλφων, πίναμε τσάι σε ένα μαγαζί στην άκρη του λιμανιού. Οι υπόλοιποι είχαν πάει στα μπουζούκια, δυο στενά πιο πέρα. Αν και έκανε ψύχρα, κάτσαμε έξω, μιλούσαμε δυνατά, αστειευόμαστε, γελούσαμε. Ο μπάρμαν, μια ξερακιανή αλλά αγαθή φυσιογνωμία γύρω στα 50, ερχόταν, έπαιρνε παραγγελίες, άκουγε, μας σερβίριζε αλλά δεν έβγαζε μιλιά. Κάτι υποψιαστήκαμε στην παρέα και είπαμε τουλάχιστον μην μας ξεφύγει κανένα προσβλητικό πείραγμα. Και όντως: όταν σηκωθήκαμε να φύγουμε, μας έδωσε ρέστα, μας μίλησε και μας χαιρέτησε…ελληνικότατα! Δεν άντεξε φαίνεται.

*Αϊβαλί, Κυριακή πρωί, πολύ ωραία μέρα, ηλιόλουστη. Ο ξεναγός ήταν λίγο βιαστικός να μας πάει σε μια εκκλησιά, αλλά εγώ ξέμεινα λίγο από την παρέα που προπορευόταν και τον ακολουθούσε. Είδα σε μια αυλή έναν κύριο να σκαλίζει τον κηπάκο του. Συμπαθέστατη φάτσα, ζεστή φυσιογνωμία, δεν έπεσα έξω. Τον καλημέρισα. Τα ελληνικά του, καλύτερα απ’ τα δικά μου. Πιάσαμε κουβέντα, βγήκαμε φωτογραφίες. Ήταν ένας 70χρονος ψαράς, μου μίλησε με λαχτάρα για την Καβάλα στην οποία έκανε μάλιστα κάποτε και 15μέρες και θυμόταν και 5-6 ονόματα γνωστών του από τα μέρη μας. Τα παιδιά και τα εγγόνια του μιλάνε κι αυτά την ελληνική.

*Λίγο μετά πάλι στο Αϊβαλί. Στην αγορά της πόλης που ήταν κλειστή, σε μια γωνιά ενός πεζόδρομου, ο κ Διαλεκτόπουλος, βρήκε την ευκαιρία, να μας μιλήσει για την ιστορία του τόπου μακριά από τον Τούρκο ξεναγό που, διακριτικά η αλήθεια, απομακρύνθηκε. Παραδίπλα, είδα έναν κύριο να ανοίγει το μαγαζί του, που έγραφε στα ελληνικά «ΚΡΗΤΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ». Σαν άτακτος μαθητής απομακρύνθηκα από το γκρουπ, πήγα κοντά του. Η γυναίκα του με καταγωγή από την Κρήτη. Τα ελληνικά του λίγα, αλλά η διάθεσή του να με δώσει να καταλάβω μεγάλη: με έβαλε μες στο μαγαζί του και παρόλο που ήταν 10 η ώρα το πρωί έβγαλε να με κεράσει τυριά, παστουρμάδες, μεζέδες, να πιούμε ένα ούζο. Κι όταν αρνήθηκα, επέμενε και μου έδωσε την κάρτα του με το τηλέφωνό του. Βekir Karakus, το όνομά του. Το κράτησα. Για μένα αυτό θα είναι πια το στέκι του Μπαλή, στο τραγούδι του Καλδάρα.

*Μοσχονήσια, Κυριακή πρωί. Μια συνάδελφος είχε πληροφορηθεί από το διαδίκτυο, πως ζει εδώ μια γιαγιά που όλοι ανελλιπώς οι Έλληνες την επισκέπτονται. Το σπίτι της μοιράζεται την ίδια αυλή με την εκκλησία του Ταξιάρχη, που τώρα ανακαινίζεται για να γίνει μουσείο! Ψάξαμε να την βρούμε οι δυο μας. Επειδή ήταν εκτός προγράμματος, δεν την χάρηκαν τη στιγμή όλοι από το γκρουπ, παρά μόνον όσοι ήταν κοντά. Η γιαγιά Ζεχρά, έτσι την λένε, μας απάντησε μετά από πολλά χτυπήματα στην πόρτα του σπιτιού της. Μια κοτσονάτη καλοστεκούμενη 80χρονη γιαγιά, «βέρα κρητικιά», με ένα χαμόγελο πέρα ως πέρα, έπιασε μας αγκάλιασε και μας φίλησε σαν να είμαστε παιδιά της και μας άνοιξε την ψυχή της. Μας είπε για τη ζωή της, την πίκρα και τον πόνο της με λόγια και με μαντινάδες. Μας καθήλωσε, την ακούγαμε σαν τη γιαγιά μας. Δάκρυσαν μάτια. Συγκινηθήκαμε!

«ΥΒΡΙΣ ΚΑΙ ΝΕΜΕΣΙΣ»

*Πουθενά, σε κανένα μνημείο, σε καμιά εκκλησία, σε κανέναν αρχαιολογικό χώρο, σε καμιά αναφορά του ξεναγού, σε κανένα προσπέκτους δεν υπήρχε η λέξη Ελλάδα. Και μια επιγραφή στην αρχαία Πέργαμο λες και ήταν επίτηδες ανάποδα εκτεθειμένη, μην κατανοήσει ο επισκέπτης πως η γραφή είναι αρχαιοελληνική. ΥΒΡΙΣ στην Ιστορία!

**Από όσες χριστιανικές εκκλησιές απόμειναν στο Αϊβαλί και τα Μοσχονήσια, τις περισσότερες τις αφήνουν ο χρόνος να τις γκρεμίσει. Κάποιες που ανακαινίζουν πρόκειται να τις μετατρέψουν σε Μουσεία ή εκθεσιακούς χώρους. Ένα κράτος όμως αν θέλει να είναι πολιτισμένο, οφείλει να τις ανακαινίζει και να τις παραδίνει στην πρότερή τους χρήση. Ας συνδράμει οικονομικά και η Ελλάδα. ΥΒΡΙΣ στον Πολιτισμό και τη Θρησκεία.

***Πολύ άτεγκτος ο Τούρκος ξεναγός του πρακτορείου, δέχτηκε μετά από πίεση να μας αφήσει μόνους στην προκυμαία της Σμύρνης, να μας μιλήσει ο κ Διαλεκτόπουλος για τα γεγονότα εκείνα. Δεν πέρασαν δυο λεπτά και ένα περιπολικό της αστυνομίας, έκανε βόλτες επιδεικτικά δίπλα μας. Όταν απομακρύνθηκε αυτό, εμφανίστηκε εξ ίσου απροκάλυπτα ένας τύπος, κλασικός σπιούνος, που έκατσε στα δυο μέτρα από την ομήγυρη να μας ακούει. Το διαλύσαμε φυσικά. ΥΒΡΙΣ στη Δημοκρατία.

****Περπατώντας στην προκυμαία, έντονα «έβλεπες» κι «άκουγες» τα διαδραματιζόμενα τον Αύγουστο του ‘22 εκεί. Τα ‘νιωθες. Κι όμως, χαρακτήρισε ανθρώπου νους τη σφαγή εκείνη, ως «συνωστισμό». Και μάλιστα ελληνικός! «Ποίον σε έπος φύγεν έρκος οδόντων» κυρία Ρεπούση; ΥΒΡΙΣ ανεξιλέωτη.

*****Πόλη, Πόντος, Παράλια, Καππαδοκία… Εξ ιδίων κρίνοντας, και οι τέσσερις παππούδες μου πρόσφυγες υπήρξαν, αντιλαμβάνομαι πως η φυσική μας παρουσία στα μέρη αυτά, βοηθά στην εμπέδωση της ιστορικής συνείδησης. Όχι μίσος, όχι θυμός. Μα ούτε λήθη. Απόδοση ΦΟΡΟΥ ΤΙΜΗΣ στον ελληνισμό της Μικράς Ασίας. Εκπλήρωση Χρέους. Νέμεσις;

 

32 ώρες……. ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΟΛΙΝ

*  Το κείμενο έγραψε ο δάσκαλος  Άλκης Οικονομίδης για το Site του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Νομού  Καβάλας

     ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ : Στάθης  Χαρπαντίδης

Μοιάζει με ιεροσυλία, η σκέψη και μόνο να αναφερθώ, με δυο αράδες, για μια πόλη 15 εκατομμυρίων ανθρώπων, χιλιάδων στρεμμάτων και 27 αιώνων ζωής, που την έζησα ελάχιστες ώρες και σε ένα μόνο τμήμα της έκτασής της. Τη στιγμή μάλιστα που με ένα κλικ ο καθένας μπορεί να έχει όποιες πληροφορίες, εικόνες ή video θελήσει. Το διακινδυνεύω όμως, αρκούμενος σ’ αυτά που με συγκίνησαν με την πρώτη ματιά όπως λένε.  Έπρεπε να περάσω τα 50, για να ζυγίσω αλλιώς την πιθανότητα να επισκεφτώ κάποτε την Πόλη. Ήμουν από αυτούς, που ανέκαθεν έλεγα, πως μόνο ΤΟΤΕ θα ‘πρεπε να την επισκεφτώ, σε καμιά άλλη περίπτωση. Στη μεταστροφή μου αυτή, δεν με επηρέασε κανείς, εκτός ίσως –ενδόμυχα- από την ωμή αλήθεια πως… τα χρόνια περνάνε, τα περιθώρια στενεύουν. Η ανακοίνωση του Συλλόγου Δασκάλων Καβάλας αρχές Φεβρουαρίου για τη συγκεκριμένη εκδρομή 3 & 4 Μαρτίου 2012, με ήρθε κουτί. Η τιμή, μου φάνηκε προσιτή. Η ασθένεια ενός συγγενή μου παρ’ ολίγο να ματαιώσει τη συμμετοχή μου αλλά τελικά όλα πήγαν καλά. Συμμετείχαμε η κόρη μας, η γυναίκα μου κι εγώ. Και δεν το μετανιώσαμε καθόλου, αντιθέτως.  Για την επίσκεψη σε μια πόλη με τέτοια βαρύνουσα ιστορία και φορτωμένη πολιτισμό, ξεκίνησα, πιστέψτε με, χωρίς αναστολές, «χαλαρός και ανοιχτός», δείχνοντας απόλυτη εμπιστοσύνη στους δύο παράγοντες που είναι καθοριστικοί για να πετύχει μια εκδρομή: τον οδηγό και τον ξεναγό. Και είχα απόλυτο δίκαιο. Ο μεν οδηγός, ο κ Αλέξανδρος Ξανθόπουλος- πρακτορείο ΓΑΙΟΡΑΜΑ, γνώριζε την Πόλη καλύτερα από την Καβάλα, αφού κατάφερε αν και Σάββατο «να μην μας πιάσει φανάρι». Για πότε φτάσαμε χωρίς μποτιλιάρισμα στο ξενοδοχείο, 100μ από την κεντρικότατη πλατεία Ταξίμ στο Πέρα και πότε μας κατέβασε στην καρδιά της τουριστικής Πόλης, δεν πήραμε χαμπάρι. Σαν να περνούσε ποδήλατο από το σαββατιάτικο παζάρι στην Καβάλα. Για τέτοια… καθυστέρηση μιλάμε. Σε όλα του σωστός.
Εκεί όμως που σταθήκαμε ιδιαίτερα τυχεροί ήταν στην υποστηρικτική ξενάγηση της εκδρομής από τον ξεναγό. Πρόκειται για το Σχολικό Σύμβουλο της Α’ περιφέρειας Καβάλας, το συνάδελφο κ Διαλεκτόπουλο Θανάση, που συμμετείχε στην εκδρομή και οικεία βουλήσει και πρωτοβουλία, προσφέρθηκε αμισθί να μας ξεναγήσει αυτός, παρ’ όλο που το Πρακτορείο διέθεσε μια συμπαθέστατη Τουρκάλα, ελληνοσπουδαγμένη στην Άγκυρα ξεναγό. Οι ξεναγήσεις σε τόσο τουριστικά μέρη είναι κλασικές, επαγγελματικά στεγνές και «οριζόντιες» χωρίς να ξεφεύγουν από την πεπατημένη.  Εμείς όμως απολαύσαμε μια ξενάγηση ενδελεχή, πλούσια, εμπεριστατωμένη, πλουραλιστική, κατανοητή, σαφή, πολυεπίπεδη. Κοντολογίς, ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΗ. Βαθύτατα γνώστης και μελετητής της ιστορίας της Πόλης, ευρυμαθής και πολυσχιδής ο συνάδελφος- ξεναγός μας, αφειδώλευτα μας μεταλαμπάδευσε όσα του επέτρεπε ο χρόνος που διέθετε. Θερμά και από καρδιάς τον ευχαριστούμε.

Ιππόδρομος, Αγια-Σοφιά, Κιστέρνα, Μίλλιον, Στύλος Κωνσταντίνου, Παζάρι, Φανάρι- Πατριαρχείο, Παναγία Βλαχερνών, Μονή Χώρας, Μπαλουκλί- Ζωοδόχου Πηγής, Τείχη Θεοδοσίου τα κυριότερα μέρη της ολιγόωρης περιήγησής μας (32 μόλις ώρες μείναμε στην Πόλη) που άλλοι επισκέπτες χρειάζονται 3 ή 4 μέρες να περιδιαβούν.  Τολμώ να πω πως η δική μας ξενάγηση με επηρέασε πολύ να βλέπω πια την Πόλη ως πόλη Μας, αφού η ελληνικότητά της αναδύεται σχεδόν από παντού. Το ταξίδι αυτό μ’ έκανε να νιώσω περήφανος που είμαι Έλληνας και Ορθόδοξος Χριστιανός. Το «κατά ριπάς» βομβαρδισμένο θυμικό μου, αυτές τις 32 ώρες, από παραστάσεις, εικόνες, γεύσεις, ακούσματα ή μυρωδιές, δύσκολα θα με εμποδίσει την επόμενη φορά να δραπετεύσω ξανά στην Πόλη, που η ανεξήγητη μαγεία της σε τραβάει κοντά της να την γνωρίσεις καλύτερα. Και το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους.

Δεν θα ξεχάσω :

1) Κυριακή κατά τις 10 το πρωί, έξω από το Φανάρι ‘’με κόλλησε’’ ένας λούστρος καθώς μαζευόμαστε για να μπούμε στο λεωφορείο. Εγώ αρνήθηκα. Ζήτησε τσιγάρο. Του έδωσα δυο κι έκανα ν’ ανέβω. Με το ζόρι με κατέβασε από τα σκαλιά και μου έβαψε τα παπούτσια, έτσι. Φιλότιμοι κι αυτοί!

2) Τελευταία ψώνια πριν την αναχώρησή μας, κατεβαίνοντας από την πλατεία Ταξίμ το μεγάλο πεζόδρομο προς τα κάτω, στο δεξί μας χέρι, σ’ ένα αρωματοπωλείο μας εξυπηρετούν τρία νεαρά παιδιά ο ένας εκ των οποίων υπάλληλος, μιλά καλούτσικα τα ελληνικά. Πάνω στα παζάρια τον ρωτάω αν δυσκολεύτηκε πολύ να τα μάθει. «Οι γιαγιάδες Ελληνίδες» απάντησε. «Ε, τότε, αφού είσαι Έλληνας, πρέπει να μάθεις να τα μιλάς καλύτερα» του είπα. Τι το ‘θελα; Οι άλλοι δύο του μαγαζιού με κοίταζαν από πάνω ως κάτω κι αυτός δεν μας έκοψε ούτε μια λίρα. Τυχαίο;

3) Η κόρη μας, η γυναίκα μου κι εγώ βρισκόμαστε σε ένα μαγαζί με ναργιλέδες μέσα στο παζάρι των 4.000 καταστημάτων, Σάββατο κατά τις 4 το απόγευμα. Εντελώς τυχαία σκαλώσαμε εκεί, το παλικάρι που το έχει γύρω στα 30-35, ομιλητικός με πολύ καλά και στρωτά Αγγλικά, μας εξυπηρετεί άψογα. Αφού συμφωνούμε στην αγορά, γίνονται τα απαραίτητα παζάρια και καθώς τυλίγει τα πράγματά μας η κουβέντα, μιας και δεν έχει άλλους πελάτες, αρχίζει και ανοίγει. Έχει κασκόλ της Φενέρ-μπαχτσέ, τον πειράζω, είμαι λέει και ΑΕΚ από ελληνικές ομάδες γιατί έχει το Κ στο τέλος- «ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ» μας προφέρει επί λέξει. Το πρώτο σοκ. Από τις ομάδες και άλλα θέματα, κάποια στιγμή μας ρωτάει αν πιστεύουμε στο Θεό. Ναι του λέμε. Κι εγώ, μας λέει, πιστεύω και από μικρό μου άρεσε πολύ το όνομα Σταύρος. Και καθώς το λέει αυτό, μας βγάζει από την τσέπη του παντελονιού του και μας δείχνει ΕΝΑΝ ΣΤΑΥΡΟ και μας λέει: έχω κι αυτόν πάντα μαζί μου, να με φυλάει. Και με αστραπιαία κίνηση τον ξαναβάζει στη θέση του, μην τον δει κανένα μάτι. Βάλε βγάλε το χέρι στην τσέπη, ούτε 5 δευτερόλεπτα. Ανατρίχιασα. Κρυπτοχριστιανός;

Το ταξίδι μας με αριθμούς :
*Στις 1:30πμ του Σαββάτου 3/3/2012 αναχωρήσαμε από την πλατεία Δημαρχίας. Στις 11:30μμ την Κυριακή 4/3/2012 επιστρέψαμε. 46 ώρες «μεικτή» εκδρομή.
*Στις 9πμ του Σαββάτου αντικρίσαμε τις πρώτες πολυκατοικίες της Πόλης. Στις 5μμ της Κυριακής, 32 ώρες μετά, τις αφήσαμε πίσω μας.
*46-32=14 ώρες κάναμε: στο ταξίδι πάνε-έλα, για στάσεις, τελωνεία, duty-free.
*Το 1€ το άλλαζες με 2,3 τουρκικές λίρες στα ανταλλακτήρια. Χοντρικά υπολογίζαμε ό,τι θέλαμε να αγοράσουμε δια δύο ενώ επί δύο όσα ευρώ θέλαμε να κάνουμε λίρες.
*37 άτομα ταξιδέψαμε στην Πόλη, αφού ο ιός της γρίπης κράτησε στην Καβάλα τελευταία στιγμή 7-8 συναδέλφους.
*Αυστηροί και άτεγκτοι στο θέμα της απαγόρευσης καπνίσματος σε κλειστούς χώρους οι Τούρκοι και μπράβο τους: 69 λίρες το πρόστιμο για τον παραβάτη πελάτη, 2.000 λίρες για τον ιδιοκτήτη του καταστήματος.
*12 λίρες δίνεις για να ρουφήξεις ναργιλέ σε ειδικά ναργιλοκαφενεία, όπου όμως απαγορεύεται να καπνίσεις τσιγάρο. Οξύμωρο;
*Με εισιτήριο μπήκαμε: Αγια-Σοφιά (25 λίρες/άτομο), Κιστέρνα (15 λίρες) και Μονή Χώρας (10 λίρες).
*75€ το άτομο κόστιζαν το ταξίδι και το ξενοδοχείο (μια βραδιά και δύο πρωινά).
*4.000 μαγαζιά περιλαμβάνει το Μεγάλο Παζάρι (Kapalicarsi).
*5.000.000 τουρίστες το χρόνο επισκέπτονται την Αγια-Σοφιά, αναδεικνύοντάς την σε ένα από τα 3 πιο τουριστικά μέρη στον κόσμο.
*420χμ περίπου, η απόσταση Καβάλα- Πόλη.

Μ’ έκαναν εντύπωση :
*Στην είσοδο της Πόλης από Ελλάδα, στα πρανή των λεωφόρων δεξιά κι αριστερά, οι πρασιές ήταν εμφανώς περιποιημένες με φρεσκοκλαδεμένες τριανταφυλλιές και κοντοκουρεμένο γρασίδι χωρίς ΚΑΝΕΝΑ σκουπίδι. Και μιλάμε για χιλιόμετρα πολλά.
*Μπλοκ πανομοιότυπων πολυώροφων πολυκατοικιών χτίζονται στη δυτική είσοδο της Πόλης, καθώς έρχεσαι από Καβάλα δηλαδή.
*Πολλές τούρκικες σημαίες, μεγάλες και μικρές, παντού, ώστε σε κάποια να σκαλώνει πάντα το μάτι σου.
*Λεωφορεία, τραμ, μετρό με πυκνά δρομολόγια σε πάνε παντού.
*Στα περίχωρα της πόλης λειτουργούν κλειστές λεωφορειολωρίδες για γρήγορη μεταφορά.
*Καμιά πινακίδα δεν είναι σε άλλη γλώσσα πλην της τουρκικής. Το ίδιο και στην οδοσήμανση. Χαρακτηριστικά, πουθενά στην επιστροφή δεν νιώθεις ότι πας προς Ελλάδα, αλλά μόνο Ανδριανούπολη- Edirne. Λίγα χιλιόμετρα πριν τα σύνορα εμφανίζεται ένα όλο κι όλο Yunanistan κι αυτό είναι όλο.
*Δεν είδα κανέναν τοίχο γραμμένο με συνθήματα!
*Κανόνας απαράβατος: όλα παζαρεύονται, ειδικά όσα πωλούνται υπαίθρια. Προσωπικά αν δεν τα κατάφερνα στο 50% της αρχικής τιμής τουλάχιστον, ένιωθα αποτυχημένος αγοραστής.
*Ελληνικά για να συνεννοηθείς έστω στα βασικά, μιλούσαν οι 8 στους 10 Τούρκοι που ήρθαμε σε επαφή, στα μέρη της ιστορικής Πόλης.
*Κυριακή κατά τις 2 το μεσημέρι, τύχαμε μια διαδήλωση στο μεγάλο πεζόδρομο-αγορά Istiklar που ανεβαίνει στην πλατεία Ταξίμ. Καναδυό που ρώτησα «τι διαδηλώνουν» πήρα αόριστες απαντήσεις. Ο φόβος φυλάει τα έρμα;
*Κακός ο καιρός το Σάββατο με κρύο και συνεχή βροχή, δυσκόλευε όλους μας να χαρούμε τα μνημεία. Την ίδια ώρα μαθαίναμε πως στην Καβάλα ήτανε χαρά Θεού. Την Κυριακή όμως, ο καιρός ήταν χάρμα, ταμάμ!
*«Τσιμπούρια» όπου πας οι μικροπωλητές με τα μισοελληνικά τους. Δέχονται και ευρώ, φυσικά.
*Σάββατο κατά τις 5μμ, μες στο Παζάρι με τα χιλιάδες μαγαζιά και τους χιλιάδες επισκέπτες, πίνουμε ένα τσάι με τον ξεναγό σε ένα καφενεδάκι. Ξαφνικά, γεια σου Θανάση ο ένας, τι κάνεις ο άλλος. Τι είχε συμβεί; Ήταν ένα γκρουπ από τη Θάσο, την ιδιαίτερη πατρίδα του Συμβούλου, για τους Α’ χαιρετισμούς που ήταν την προηγούμενη και τυχαία συναντήθηκαν. Μικρός που είναι ο κόσμος!

 

Μαντί : Τα τουρκικά ραβιόλια

 

Mantı  ονομάζεται  το τούρκικο ραβιόλι , και είναι αυτά τα πεντανόστιμα   μικρά ζυμαρικά με γέμιση  κιμά  ή πατάτας , τα οποία αφού βράσουν τα  σερβίρουν  με μια γενναία κουταλιά γιαούρτι, λιωμένο βούτυρο και σκόρδο, ενώ όσοι θέλουν  προσθέτουν και μια μεζούρα   σουμάκ ( μπαχαρικό της κουζίνας των χωρών της Μέσης Ανατολής).  Η πρωτεύουσα του Mantı είναι το Kayseri της Κεντρικής Ανατολίας , ενώ το νοστιμότατο αυτό πιάτο  είναι εξαιρετικά δημοφιλές  σε ολόκληρη την  πρώην  Σοβιετική Ένωση.  Στα μέσα του 15ου αιώνα και για  πολλές δεκαετίες  μετά,  η οθωμανική συνταγή που κυριαρχούσε για το μαντί  ήταν η έξης :  γέμιζαν τα  ζυμαρικά  με κομμάτια αρνιού  και θρυμματισμένα  ρεβίθια, τα  έψηναν  επάνω στον ατμό, και το σέρβιραν   με γιαούρτι που προηγουμένως  το είχαν αναμείξει  με λιωμένο σκόρδο . Δοκίμασα για πρώτη φορά  μαντί στη περιοχή του Μπέγιογλου   στο « Hala Mantı » που βρίσκεται στην οδό Buyukparmakkapi Cukurlu, Cesme Sok. 26 – Τηλ: 212 293 75 31, μου άρεσε τόσο πολύ που  ξαναπήγα  πέρυσι το καλοκαίρι για δεύτερη φορά .

 

Το χαμάμ της Ρωξελάνης ή Χιουρέμ ( Haseki Hürrem Hamami )

Πάρτε μια γεύση για τις τιμές του χαμάμ ….

Τα  λουτρά της Ρωξελάνης (  Haseki  Hürrem  Hamami στα τουρκικά)   βρίσκονται σε μία από τις πιο όμορφες και πνευματικές περιοχές της Κωνσταντινούπολης, ανάμεσα στην Αγία Σοφία και το Μπλε Τζαμί. Για δεκαετίες ολόκληρες τα όμορφα αυτά  λουτρά του 16ου αιώνα , παρέμεναν ξεχασμένα και απαρατήρητα , καταδικασμένα να λειτουργούν σαν έκθεση τουριστικών χαλιών. Μέχρι που  πρόσφατα αποκαταστάθηκαν  στην αρχική τους  μεγαλοπρέπεια και παραδόθηκαν προς χρήση για το κοινό . Το χαμάμ χτίσθηκε από τον μεγάλο αρχιτέκτονα Μιμάρ Σινάν  για λογαριασμό του  Σουλτάνου Σουλεϊμάν του  Μεγαλοπρεπή και πήραν το όνομα τους  από τη  σύζυγό του Σουλτάνου Χιουρέμ . Την εποχή που χτίσθηκαν τα λουτρά  εξυπηρετούσαν  τις ανάγκες των προσκυνητών  της Αγίας Σοφίας  όταν ο ναός χρησιμοποιούνταν ακόμα ως τζαμί

 Ποιά  ήταν η όμορφη και ραδιούργα  Χιουρέμ

Η Ρωξελάνη (ή Χιουρέμ στα τούρκικα) είχε ουκρανική καταγωγή και κατέληξε δούλα στην αυλή του σουλτάνου αφού αιχμαλωτίσθηκε από Τατάρους της Κριμαίας. Το μεγάλο της κάλλος, αλλά και η οξυδέρκειά της την ανέδειξαν στην κορυφή του χαρεμιού και οδήγησαν τον Σουλεϊμάν να την παντρευτεί. Η δυναμική της εμπλοκή στα θέματα της αυλής έπληξε την υστεροφημία της, με τους ιστορικούς να τη χαρακτηρίζουν παρεμβατική και ραδιούργα, ενώ ο γιος της Σελίμ ο Β΄ αποδείχθηκε ένας από τους χειρότερους σουλτάνους, γνωστός για τον αλκοολισμό και τη διοικητική του ανικανότητα.

*      Αναφέρθηκα στο χαμάμ της Χιουρέμ  μια και το όνομα της είναι στην επικαιρότητα αυτήν την εποχή μέσα  από το σήριαλ  που αναφέρεται στην  ζωή  του Σουλεϊμάν  του Μεγαλοπρεπή , και προβάλλει ο τηλεοπτικός σταθμός   του  ANTENNA

Το Αρχαιολογικό Μουσείο της Κωνσταντινούπολης

Τα εκατόν είκοσι  δυο χρόνια λειτουργίας του συμπλήρωσε τον Ιούνιο  του 2012  το Αρχαιολογικό Μουσείο της Κωνσταντινούπολης, ένα από τα μεγαλύτερα στο είδος του, καθώς μετρά περισσότερα από ένα εκατομμύριο εκθέματα από όλους σχεδόν τους πολιτισμούς και τις χρονικές περιόδους. Στην πραγματικότητα πρόκειται για τρία μουσεία, που βρίσκονται στη συνοικία Εμίνονου, στο ιστορικό κέντρο της πόλης, κοντά στο Πάρκο Γκιουλχανέ και στο Τοπ Καπί. 

 Ιστορική αναδρομή

Το αυτοκρατορικό μουσείο, το πρώτο της χώρας, ιδρύθηκε με διάταγμα και άνοιξε τις πύλες του στο κοινό στις 13 Ιουνίου 1891 σε μια εποχή που οι αρχές προσπαθούσαν να δυτικοποιήσουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η ιδέα για τη δημιουργία του οφείλεται στην εξοικείωση κάποιων Οθωμανών πολιτικών με τον δυτικό πολιτισμό και την επαφή τους με πολιτιστικά ιδρύματα, όπως το Λούβρο.  Η απόφαση για την ίδρυση ενός αυτοκρατορικού μουσείου ελήφθη το 1869. Η αρχαιολογική συλλογή που είχε συγκεντρωθεί ως εκείνη την περίοδο άρχισε να εκτίθεται στην ελληνική εκκλησία της Αγίας Ειρήνης, που χτίστηκε μετά τη Στάση του Νίκα (532 μ. Χ.) βόρεια της Αγίας Σοφίας, στον εξωτερικό περίβολο του Τοπ Καπί.   Η προσπάθεια ωστόσο εγκαταλείφθηκε για λίγα χρόνια μέχρι το 1872, όταν υπουργός Παιδείας ήταν ο Αχμέτ Βεφίκ Πασάς, διπλωμάτης και άνθρωπος των γραμμάτων, δημιουργός του πρώτου οθωμανικού θεάτρου και εκείνος που εισήγαγε τα πρώτα δυτικά έργα στην Προύσα -της οποίας υπήρξε και κυβερνήτης. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι υπήρξε μεταφραστής των σημαντικότερων έργων του Μολιέρου.  Με την επαναλειτουργία του Μουσείου, νέος διευθυντής διορίζεται ο γερμανός ιστορικός, αρχαιολόγος και ζωγράφος δρ. Φιλίπ Άντον Ντετιέρ, ο οποίος ήταν τόσο αποτελεσματικός στη συγκέντρωση αντικειμένων, που η εκκλησία της Αγίας Ειρήνης πολύ σύντομα κρίθηκε ανεπαρκής. Η ιδέα ανέγερσης ενός καινούργιου κτιρίου που θα στέγαζε τα έργα ήρθε τότε στο προσκήνιο, χωρίς ωστόσο να μπορεί να υλοποιηθεί λόγω των οικονομικών δυσκολιών.   Το πρόβλημα έλυσε προσωρινά το Τσινιλί Κιοσκ, ένα από τα παλαιότερα και ωραιότερα κτίρια στην Κωνσταντινούπολη, το πρώτο που ανήγειρε ο Μωάμεθ Β΄ ο Πορθητής, το 1472, μετά την άλωση της Πόλης. Το Τσινιλί Κιοσκ ανακαινίστηκε και άνοιξε το 1880, ενώ από το 1953 φιλοξενεί έργα τουρκικής και ισλαμικής τέχνης, αποτελώντας ένα από τα τρία κτίρια του σημερινού Αρχαιολογικού Μουσείου. Το 1881 νέος διευθυντής του μουσείου γίνεται ο μπέης Οσμάν Χαμντί, αρχαιολόγος, διανοούμενος και ζωγράφος, γιος του μεγάλου βεζίρη Ιμπραήμ Εντχέμ Πασά, ενός ορφανού ελληνόπουλου από τη Χίο, που υιοθέτησε ένας πασάς. Υπό τη διεύθυνσή του το μουσείο αποκτά υπόσταση αλλά και πληθώρα αντικειμένων, που έρχονται από όλες τις επαρχίες της αυτοκρατορίας. Μια συγκέντρωση που είναι αποτέλεσμα των προσπαθειών του ίδιου του Οσμάν Χαμντί, ο οποίος ανανέωσε τους νόμους περί προστασίας των αρχαιοτήτων, δημιουργώντας συγχρόνως νέες εθνικές αρχαιολογικές αποστολές.   Σε μία από αυτές τις αποστολές, στη νεκρόπολη της Σιδώνας στον Λίβανο, βρέθηκε και η περίφημη “Σαρκοφάγος του Μεγάλου Αλεξάνδρου” από τον ίδιο τον Οσμάν Χαμντί, που χρονολογείται στα τέλη του 4ου αιώνα π. Χ. και η οποία έκτοτε εκτίθεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Κωνσταντινούπολης ως ένα από τα διασημότερα έργα του. Αρχικά θεωρήθηκε ότι ανήκε στον μακεδόνα βασιλιά, καθώς απεικονίζει σκηνές από τη ζωή και τις μάχες του. Παρά τη λαθεμένη αντίληψη, ωστόσο, ο μύθος του μεγάλου στρατηλάτη συνεχίζει να ακολουθεί το έργο, μοναδικό τόσο για τις ανάγλυφες αναπαραστάσεις του όσο και για την ασυνήθιστα καλή διατήρηση των χρωμάτων.   Επί των ημερών του Οσμάν Χαμντί ξεκίνησε και η κατασκευή του κεντρικού κτιρίου, ένα από τα σημαντικότερα νεοκλασικά κτίρια της Κωνσταντινούπολης, έργο του αρχιτέκτονα Αλεξάντερ Βαλορί, που έχτισε και το ελληνικό ορφανοτροφείο στην Πρίγκηπο. Η πρόσοψή του είναι εμπνευσμένη από τις δύο πιο γνωστές σαρκοφάγους του Μουσείου, του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των Γυναικών που θρηνούν, επίσης από τη Σιδώνα. Το τρίτο κτίριο, που κατασκευάστηκε από τον ίδιο αρχιτέκτονα, άρχισε να λειτουργεί το 1883 ως η πρώτη Σχολή Καλών Τεχνών στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Σήμερα στεγάζει την Αρχαιολογική Συλλογή της Ανατολής

  Εκθέματα

Το κεντρικό νεοκλασικό κτίριο απέκτησε την τελική μορφή του το 1908, όταν ολοκληρώθηκε η ανέγερση της εξαώροφης προσθήκης, στην οποία περιλαμβάνονται και οι δύο υπόγειες αποθήκες. Το Μουσείο, που στεγάζει μια εξαιρετική συλλογή από ελληνικά και ρωμαϊκά έργα τέχνης, συμπεριλαμβανομένων των ευρημάτων από την Έφεσο και την Τροία, έχει βραβευτεί με το Βραβείο Μουσείων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για το 1991, χρονιά που γιόρταζε τα 100στά γενέθλιά του. Στον δεύτερο όροφο του κεντρικού κτιρίου υπάρχουν πολλά σκεύη, μικρά λίθινα έργα, αγάλματα από τερακότα, το Τμήμα των Θησαυρών, που περιλαμβάνει περίπου 800.000 οθωμανικά νομίσματα, σφραγίδες, διακοσμητικά και μετάλλια, προθήκες με νομίσματα διαφόρων εποχών -μουσουλμανικών και μη-, τα καλούπια τους, καθώς και μια βιβλιοθήκη με 70.000 βιβλία.   Στο ισόγειο στεγάζονται οι περίφημες σαρκοφάγοι από τη Σιδώνα, οι δύο προαναφερθείσες καθώς και άλλες, όπως εκείνες της Λυκίας, του Ταμπνίτ και του Σατράπη, καθώς και ένας μεγάλος αριθμός αγαλμάτων και ανάγλυφων από διάφορες σημαντικές πόλεις της αρχαιότητας, με εξαιρετικά δείγματα από την αρχαϊκή μέχρι τη βυζαντινή περίοδο.    Στους διάφορους ορόφους του πρόσθετου κτιρίου παρουσιάζονται εκθέσεις, αφιερωμένες σε συγκεκριμένες πόλεις και περιοχές, όπως η Κωνσταντινούπολη, η Ανατολία, η Τροία, η Κύπρος, η Συρία και η Παλαιστίνη. Το δεύτερο κτίριο στεγάζει την Αρχαιολογική Συλλογή της Ανατολής και περιλαμβάνει μοναδικά έργα τέχνης από την Ανατολία, τη Μεσοποταμία, την Αίγυπτο και την Αραβική Χερσόνησο. Φιλοξενεί περισσότερες από 75.000 αρχαίες επιγραφές σφηνοειδούς γραφής, καθώς και σημαντικές ενεπίγραφες στήλες, όπως ένα από τα τρία σωζόμενα τμήματα της Συμφωνίας του Καντές, η οποία αναφέρεται στη μάχη που έγινε το 1274 π. Χ. στην περιοχή της σημερινής Συρίας μεταξύ της Αιγύπτου του Ραμσή και των Χετταίων.     Στο Τσινιλί Κιοσκ λειτουργεί Μουσείο Ισλαμικής Τέχνης με περισσότερα από 2.000 έργα κεραμικής, πορσελάνης και μωσαϊκών από τις εποχές των Σελτζούκων και των Οθωμανών.

 

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

 

 

Boza : Ένα ρόφημα με ιδιαίτερη γεύση αλλά πλούσιο σε βιταμίνες

Η Μπόζα( Boza ή Bosa  )  είναι ένα παχύρρευστο   ρόφημα πλούσιο σε υδατάνθρακες και βιταμίνες   που παράγεται από δημητριακά, νερό και ζάχαρη  , και καταναλώνεται κυρίως τους χειμερινούς μήνες. Είναι πολύ  δημοφιλές στη Κωνσταντινούπολη   αφού έχει χαμηλή περιεκτικότητα σε αλκοόλ (συνήθως γύρω στο 1%),  ενώ η γεύση του είναι  ελαφρώς όξινη και  γλυκιά. Στη  Τουρκία παράγεται συνήθως από καλαμπόκι, πλιγούρι,  και κεχρί,  ενώ σε άλλες Βαλκανικές  χώρες   προσθέτουν και ρύζι .  Η γεύση του βέβαια είναι ιδιαίτερη  σε πολλούς μπορεί να μην αρέσει ,  σερβίρεται   με  κανέλα , ενώ όπως με ενημέρωσε ο φίλος μου ο Αχμέτ  οι ντόπιοι εδώ στη Κωνσταντινούπολη  ρίχνουν από πάνω και  καβουρντισμένα ρεβίθια (Leblebi στα τουρκικά).

                                                History of Boza

Its origin dates back form the ancient populations that lived in pre-Ottoman Turkey. The formula was taken by the Ottomans and spread over the countries they conquered. It is a drink of great antiquity, first originating in Mesopotamia 8000-9000 years ago. Boza enjoyed its golden age under the Ottomans, and boza making became one of the principal trades in towns and cities from the early Ottoman period.

Dondurma : το παραδοσιακό παγωτό της Πόλης

Dondurma είναι στα Τουρκικά το παγωτό… βέβαια η πιο νόστιμη γεύση  του  είναι το  Kaymaklı Dondurma (καϊμακλί ντοντουρμά) δηλαδή το  παγωτό καϊμάκι , που φτιάχνεται από γάλα γίδας , ζάχαρη, σαλέπι, και μαστίχα.  Όσο για την  προέλευση του  ντοντουρμά πιστεύεται  πως   προέρχεται από το Καχραμάνμαρας   μια περιοχή στα βάθη της   νοτιοανατολικής  Τουρκίας . Το  Kahramanmaraş  φημίζεται για  την παραγωγή του σαλεπιού, και ενός  αλευριού που παράγεται από  αποξηραμένους  κονδύλους ορχιδέας (;)  και τα δυο αυτά υλικά  χρησιμοποιούνται στη παραγωγή  του dondurma  . Εκείνο που αξίζει να απολαύσετε είναι  το σερβίρισμα του παγωτού  που είναι ολόκληρη ιεροτελεστία . Ο  Τούρκος  πωλητής φορώντας  το  φέσι και το  παραδοσιακό  χρυσοποίκιλτο γιλέκο του  με ένα κοντάρι ανακατεύει το ντοντουρμά, το σηκώνει στον αέρα,  το περιστρέφει πολλές φορές , χτυπάει τις κουδούνες  των προβάτων που έχει μπροστά του  και στο τέλος  στο σερβίρει στο χωνάκι !!!!!

 

Τουρκία : Ο παράδεισος του τσαγιού

INFO :  Μπορεί αρκετοί  Τούρκοι να προτιμούν τον καφέ  αλλά αναμφισβήτητα  το τσάι αποτελεί το εθνικό τους αφέψημα , για να είμαστε μάλιστα ειλικρινείς  το τσάι αποτελεί …….εμμονή στη γείτονα χώρα , αφού καταναλώνεται οποιαδήποτε ώρα  της ημέρας  . Είναι η αγαπημένη τους  συνήθεια κατά τη διάρκεια του χειμώνα αλλά και δροσερή παρέα για το καλοκαίρι.  Το  τούρκικο τσάι, που ονομάζεται Cay, (προφέρεται Chai) είναι το  γνωστό δυνατό μαύρο τσάι που παράγεται στην ανατολική ακτή της Μαύρης Θάλασσας, η οποία έχει ένα ήπιο κλίμα με πολλές βροχοπτώσεις και γόνιμο έδαφος.  Στο σερβίρουν σε μικρό ποτήρι  (που έχει  σχήμα  τουλίπας) και θα πρέπει  να το  κρατήσεις  από το χείλος  αν θέλεις να σώσεις τα  δάχτυλά σου  από το κάψιμο επειδή  σερβίρεται  καυτό. Βέβαια έχει την εξήγηση του το μικρό ποτήρι  που στο σερβίρουν , επειδή  η γεύση του είναι  τόσο  γεμάτη και δυνατή ( σου αφήνει σε κάθε γουλιά που πίνεις  μια πικράδα)  η  περισσότερη  ποσότητα  σε μεγαλύτερο  φλιτζάνι θα σας δημιουργούσε δυσφορία στο στομάχι , πολλοί  Έλληνες  εδώ στη χώρα μας δεν πίνουν μαύρο τσάι γιατί τους τονώνει  υπερβολικά  και τους φέρνει αϋπνία .

                                                 Η ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ

Κάθε σπίτι στη  Τουρκία  έχει μόνιμα στη ….πρίζα ένα σαμοβάρι (είναι ένα  μεταλλικό σκεύος με βρυσάκι   και η προέλευση του είναι  από την μακρινή Ρωσία )  για την παρασκευή του τσαγιού . Το σαμοβάρι  λοιπόν  αποτελείται από δυο αποθηκευτικούς χώρους  την  κάτω  μεγάλη «κανάτα» που τη  γεμίζουν  μόνο με νερό και τη πάνω  μικρή «κανάτα» που ρίχνουν   κάμποσες κουταλιές τσαγιού  με λίγο νερό. Το σκεύος μένει   στη πρίζα  για αρκετή ώρα και μετά ο καθένας βάζει στο φλιτζάνι του λίγο από το πηχτό τσάι της πάνω κανάτας αραιωμένο με μπόλικο  ζεστό νερό από την κάτω. Εδώ οι  αναλογίες αλλάζουν  σύμφωνα με τα γούστα του καθενός, δηλαδή πόσο  βαρύ ή ελαφρύ θέλεις να φτιάξεις το τσάι σου  

                                     ΤΟ  ΤΣΑΙ (ΜΗΛΟ)  ΤΩΝ ΤΟΥΡΙΣΤΩΝ 

Πριν από μερικά χρόνια εισήχθη στην τοπική αγορά το τσάι μήλου  (Elma Cayi στα τουρκικά) ειδικά για τους τουρίστες. Φυσικά αυτό δεν έχει να κάνει με το  παραδοσιακό τουρκικό μαύρο  τσάι, αφού  είναι γλυκό, χωρίς καφεΐνη,  με μια ήπια γεύση μήλου.